zaterdag 30 april 2011

mamavriendin

Baby twee voor april is geboren. Ik was voorbereid op een heftig einde van april, maar tot nu toe valt het mee. Nog geen zichtbare tranen. Ik ben zelfs trots op vriendin-lief. De eerste in mijn nabije omgeving die zich mama mag noemen. 
Facebookreacties mijd ik liever, net als het spitsuur in het ziekenhuis. Het blijft moeilijk al de 'proficiats' te incasseren. Het was raak nog voor ze er echt aan waren begonnen. Toen ze, enkele weken voor hun huwelijk, nog knallende ruzie hadden (en niet eens over onbenulligheden). Maar ze doen het goed sindsdien. Zijn gelukkig. Druk druk druk druk ook, en dat zal nu niet verbeteren, vrees ik. Nog minder bereikbaar? En misschien wel liever op stap met andere koetsduwers? Ik wacht rustig af. En ik hoop, toch wel meer nog dan gisteren, dat ik verhalen met haar delen kan.

woensdag 27 april 2011

Springen en zwemmen

Begin maart hebben we ons aangemeld voor pleegzorg; vandaag vond het eerste gesprek plaats. Ik weet niet goed wat ervan te denken. Heb ik geen stomme dingen gezegd? Ben ik niet té idealistisch? Leven we niet te dromerig? Zijn we ook realistisch? Hoe verhoudt pleegzorg zich ten opzichte van de andere wegen die nog voor ons liggen? Staat er ons niet terug een teleurstelling te wachten? Mag ik weer een beetje hopen en dromen?
De gesprekspartners waren aangenaam. En kritisch, zo getuige de schooljufblik. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik ontspannen was. Nauwelijks te geloven, maar ik vond zelfs soms mijn woorden niet. (wie me kent, weet dat dit érg ongewoon is). Ik voel spanning in heel mijn lijf. Energie stroomt overal, en neemt een stekende pauze in mijn hoofd.
Deze weg bewandelen we tot nu toe helemaal alleen. Niemand is op de hoogte, zelfs mijn allerliefste vriendin niet.  En laat mij nu iemand zijn die graag eens overloopt. En mijn vriendin een welgekomen en erg geapprecieerd opvangvat. (Maar bijzonder hoogzwanger en dus misschien niet helemaal into pleegzorgverhalen).   Dat worden intense dromen vannacht...
In ieder geval werd een volgend gesprek gepland. De sprong is gewaagd. Het zwemmen kan beginnen. Er werd rekening gehouden met de data voor de eerstvolgende cursus. Wil dit zeggen dat het gesprek vandaag goed verliep? Afspraak over twee weken ...

maandag 18 april 2011

Zon-dag

Zoals gisteren heb ik het graag. Lang uitslapen. Geen plannen. Zon die schijnt. Lekker in pyjama rondhangen, vooral achter de pc. Beetje voor het werk gedaan, beetje in boekjes gebladerd, beetje met manlief gaan wandelen in een heerlijke middagzon. (Pyjama was inmiddels omgeruild voor de ultieme flodderbroek).  Allemaal beetjes. Geen moetjes. Ruimte voor creatieve ideeën. Eindelijk nog eens een dagje dat ik niet het gevoel had dat ik 'wacht'. Gewoon leven en beleven.
En ook vandaag was een meevaller. Ondanks de grote werkdrukte, bleef de gevreesde stress uit. Ik voelde me gesteund vandaag, op een vreemde manier. Als een veilig net van begrip over me heen, zomaar, om niets. Vasthouden nu, want de week wordt lang. Ik neem de zon met me mee en laat me drijven.

woensdag 13 april 2011

tact en vervolg

Sommige mensen kennen de kunst van het zeggen wat je net niet had moeten zeggen. Liefst nog op het foutst mogelijke ogenblik . Zoals bijvoorbeeld na een week en nog wat dagen heen en weer toilet hollen, op een dag met barstende hoofdpijn en zware ledematen.  Een dag voor het eerste gesprek pleegzorg, waardoor ik al een week loop te rouwen om verlies dat ik nog niet verloren heb.
Een collega vroeg me hoe het met me ging - ik was een voormiddag afwezig geweest -  en ik antwoordde waarheidsgetrouw dat ik me nog slap voelde na een week nachtelijke toiletbezoeken.  Collega twee, die mijn recente voorgeschiedenis nochtans kent, wist hierop te repliceren dat ik toch niet te klagen had. Mijnheer moet elke nacht een paar keer opstaan voor zijn kinderen. Tja, het is maar wat je verkiest. Opstaan voor kinderen of om een ongeluk in bed te voorkomen? Ach ja ... Het was niet zo erg geweest als hij mij in de volgende vergadering, ten overstaan van mijn dichts nabijzijnde collega's, niet een veeg uit de pan had gegeven. Om iets dat naar mijn bescheiden mening niet terecht was. En het was nog minder erg geweest als mijn collega's, die anders de eersten zijn om precies over dat onderwerp bij mij te komen klagen en mijn visie te onderschrijven, niet hadden gezwegen. Bende kleuters!
En het was vast ook wel snel vergeten als het gesprek van pleegzorg vandaag niet was gecancelled. Een half uur voor aanvang. Nu alles was opgeruimd, wij netjes gekapt en gekleed en de koffie al klaar. Weken naar uitgekeken, afgeteld. Eindelijk weer een stap. Zucht...
Voor de positieve nood: kat speelt niet langer verstoppertje en doet wat ie moet doen. Op ons wachten, bij ons zitten, miauwen, af en toe gekke sprongen maken, ronken. Maar vandaag helpt het niet.

zaterdag 2 april 2011

Geduld stond nooit in mijn woordenboek

Hij is een goede afleider, onze kater. Mijn gedachten worden erheen gezogen. Hij is nu een spookfiguur. Er is teken van leven; hij is vannacht gaan eten en heeft eens in de kattenbak gewoeld. Maar verder geen kat te bespeuren. Ik moet geduld hebben. Iets wat ik nog nooit goed heb gekund. Het was overigens ook de boodschap van de psychologe die we woensdag hebben bezocht in het ferticentrum. (zelf behoorlijk zwanger, want ja, de tijd staat voor sommigen niet stil). We zijn duidelijk niet klaar voor IVF - dat had ik zelf ook al begrepen, gezien ik al twee keer de startdatum heb afgebeld. We zijn ook niet klaar om het af te sluiten. Ik zoek daar wel een goede reden voor, maar die is er (nog) niet. Het staat in mijn gedachten niet op nummer één, zelf zwanger worden, zo lijkt het. Uit zelfbehoud? Omdat ik geen zin meer heb in het dal en het klimwerk? Omdat  andere wegen zich hebben aangediend, die sneller kunnen gaan? (zie mijn opmerking over geduld hierboven). Het is soms moeilijk uit te maken wat ik nu écht wil. Snel goed nieuws, of écht die levensinvulling. Adoptie duurt, als het al voor ons zou weggelegd zijn, nog een goede vijf jaar. Tenzij we snel een regering hebben (nou ja), die dan ook nog snel het bijna goedgekeurde wetsontwerp voor discreet bevallen in België effectief goedkeurt. Komaan, Bart! Pleegzorg kan veel sneller gaan, heb ik het gevoel. Maar manlief ziet het als de laatste oplossing, of bijkomend. Later. Ooit. Ik misschien ook. Ik weet het niet zo goed. De psychologe las al onze twijfels en kwam tot de slotsom dat we er niet uit zijn, en beter alles even laten rusten. Even geen beslissingen. Leven.
Goed om onze ideeën vertaald te krijgen in woorden, al komen die woorden ook  hard aan. Zes maanden niets. Tegen dan is het kindje van mijn vriendin 5 maanden oud, net als het derde kindje van een bevriend koppel. En dan is de kennis van enkele berichten geleden, ook al bevallen. En ik wil ook zo graag eens komen met goed nieuws. Maar ja, dat mag de motivator niet zijn voor de ene of andere keuze.
Ik ga de kater zoeken.

vrijdag 1 april 2011

Verstoppertje

Hij is er, onze kater. Ergens. Een seconde of twee heb ik hem in huis gezien. Net de tijd om uit zijn reisbox te rennen en het verste hoekje van de kamer op te zoeken. Een minuutje later was hij uit dat hoekje verdwenen, en ik heb hem sindsdien niet meer gezien, gehoord of (gelukkig maar) geroken. Nu maar hopen dat ons dak goed dichtgetimmerd is, en hij niet al terug op weg is naar zijn bekende plekje in het asiel ... Achteraf gezien waren mijn goede bedoelingen om de bovenverdieping wat aangenamer te maken, niet zo slim bekeken. Alle dozen op een stapel en alle ruimtes afgesloten met een doek. En dan nog de kattenbak en bakjes eten geplaatst vlakbij zo'n verstoppertjesparadijs ...  Tijd zal wel de raadgever zijn. Als je niet gaat zoeken, wordt verstoppertje spelen toch maar saai, niet? En gaat de liefde van de kater ook niet door de maag?  En de wasmand, bedekt met een zacht dekentje, ontdekt hij vast ook nog...
Welkom, kater!