zondag 29 januari 2012

mamadag

Vandaag was mama op bezoek. Mama van hummeltje. Het was een tijdje geleden en ik was een beetje zenuwachtig. Voor het eerst alleen mams en mama met een vertederend wittekopje. Zonder paps en papa, en zonder de begeleidster van pleegzorg. Ons hummeltje  ('ons' klinkt bevreemdend in deze context) was in zijn nopjes (gelukkig!) en dat bleef zo. Mama had een cadeautje bij, een echte rock-gitaar op peutermaat. Helemaal passend bij het stoere ventje. Ze had het ingepakt in een papier dat ze speciaal voor haar zoontje gekozen had. Het was mooi om te zien hoe mama opengebloeid was, sinds de eerste keren dat ze hier was. En hoe ze speelde en praatte met haar zoontje. Ze hebben samen een tekening gemaakt, met de gitaar gespeeld, gegeten. Hij is in bad gegaan, en mama heeft hem in zijn bedje gelegd. Dit was écht vertederend! Zo'n middag geeft je warmte waar je nog lang mee verder kan. En mooi meegenomen is dat ik eindelijk eens een woensdagmiddag heb kunnen huishouden terwijl hummeltje wakker was. Had ik me al vaker voorgenomen, maar was nog nooit gelukt. En dus heb ik nu tijd om zelf even bij te slapen, zolang hij in dromenland vertoeft. Slaapwel!

donderdag 19 januari 2012

proefwerk 2

Moeke is er weer een beetje bovenop, en heeft terug moed. Maar de onzekerheid blijft, en de angst die ermee gepaard gaat. Een opening voor een gesprek zie ik voorlopig niet. Vrijdag  moet ze op consultatie bij haar arts. Ik hoop dat we dan iets weten. Intussen ligt ook oma (langs de andere kant van de familie) in het ziekenhuis. 87 is ze, en tot voor enkele jaren een dijk van een vrouw. Dat is ze nog steeds, maar ze gaat plots heel erg achteruit. Een eerste keer in 2010 toen ze moeilijk herstelde van een hardnekkige griep. En nu, na haar verhuis uit het ouderlijke huis. Wij wonen op anderhalf uur rijden van de familie, dus een bezoekje is niet zo evident, en dat vind ik nu heel erg. Ik mis dat al enkele jaren, maar nu eens te meer. Ook al omwille van een recente heuglijke gebeurtenis in de familie (had ik dat nog niet verteld? shame on me!): ik ben meter geworden van een prachtig meisje!! Ze heeft meteen ook een al even prachtig zusje. Een tweeling dus. Ze zijn wat te vroeg geboren, dus vertoeven nog even in het ziekenhuis. Maar 't gaat super goed! Alleen, het ziekenhuis is ook nogal ver van bij ons, dus regelmatig op bezoek gaan, is ook hiervoor moeilijk. Misschien moet ik eens een ziekenhuis dagje inlassen, en hummeltje wat langer naar de onthaalmoeder brengen?
Hummeltje slaapt gelukkig weer beter. Af en toe horen we nog een krijs 's nachts, maar hij wiegt zichzelf weer in slaap. Hij is lief. Wordt echt een peutertje, en verandert bijna elke dag. En hij is een kei in het opbeuren van moeke. Fantastisch toch?

maandag 16 januari 2012

proefwerk

Het jaartje van tevree wordt op de proef gesteld, maar we laten ons niet doen. Hummeltje-lief heeft een aantal moeilijke dagen en nachten achter de rug. Uren aan een stuk huilen, onophoudelijk, en ontroostbaar. Alles geprobeerd, maar niets hielp, tot we uiteindelijk een gouden raad van het internet plukten: om de twee minuten (!) gaan kijken, een klein aaitje of zijn tut geven, en weer buiten gaan. En ja hoor, het hielp. Hopelijk werkt het vannacht ook. Volgens de dokter is het meteen een goede methode voor het geval hij zijn eerste verdriet begint te voelen en zoekt naar 'hechting'. Ik heb de voorbije dagen een immens respect ontwikkeld van mama's met huilbaby's. Hoe doen jullie dat? Iedereen raadde mij aan om hem even weg te brengen en op adem te komen (na amper enkele dagen/nachten!), maar ik kan het voorlopig niet over mijn hart krijgen. Ik zie hem al zo weinig, en wie weet heeft hij het écht even moeilijk om ons volledig te vertrouwen. Dan breng je zo'n schatje toch niet weg? Wel even in de kantlijn vermelden dat hij héél goed kan nep-huilen, met snikken, traantjes en al. We zijn dus een beetje op de hoede...
De weinige slaap bracht mijn zen-voornemens ook danig aan het wankelen, maar het was niet enkel dat. Het gaat niet goed met moeke. Ze raakt uitgeput, zit heel diep, maar blijft gaan. Ze spreekt er niet over, alles komt nog goed volgens haar. Maar ik twijfel meer en meer, al weet ik dat ik moet supporteren. Hoe lang moet je vechten? Hoeveel moet je hopen? En wat doe je aan de zijlijn?

maandag 2 januari 2012

jaartje van tevree

Ik ben een dagje thuis met ons hummeltje. Eindelijk rust. Héérlijke rust. We zijn aan een jaar begonnen met ons hart (en huis) vol van onze grootste wensen.  Dromen en hoopjes houd ik voor altijd over, maar mijn grootste (levens)wensen zijn vervuld. Ik laat dan ook al mijn wensen voor dit nieuwe jaar aan moeke. Een goede gezondheid voor haar, dat is ook onze kers op de taart.
Het dagje thuis doet me goed, want het is toch helemaal anders, kerst en nieuwjaar met pak en zak. Ons hummeltje doet dat super goed, maar ikzelf kan toch een grotere portie 'zen' gebruiken. Go with his flow. En soms mag het ook wat minder zijn. Ik heb de gewoonte om persoonlijke cadeautjes uit te zoeken, en had de voorbije jaren ook weken op voorhand een bezinningstekst voor de kerstkaartjes klaar. Dit jaar lukte dat niet. Geen tijd en geen creatieve ruimte. Zo erg zelfs, dat ik een cadeautje voor mijn oma was vergeten. Gelukkig gaat het in mijn familie om het samenzijn (en oké, ook die heerlijke kom soep en een paar pakjes). En dan kan het met wat minder.
Dat wordt meteen mijn voornemen: tijd voor gezin en familie. Verjaardagsfeestjes mét taart, knutselen, wandelen, gezelschapsspelletjes, strijken in de woonkamer, samen koken, koekjes bakken, fietstocht in de (nog aan te schaffen) bakfiets. En dan mag er al eens stof liggen, of strijk staan van de vorige wasmachines terwijl de nieuwe al staat te draaien. Meer tijd, minder zorgen. Wie doet mee?