De overkant van de eerste brug

Maandag 25 juni 2013: scan om 15u30. Dinsdag 26 juni 2013, ongeveer 17u30: uitslag. Tussen 13u00 en 17u30: wachten. Zenuwslopend wachten. Darmen op onweer. Humeur op storm. Tranen klaar om uit mijn ogen te springen. Hakken op de gang. De dokter. Lange weg door de gang naar de consultatie ruimte. Stoel nemen. Zitten. De dokter neemt het woord. Het komt maar traag op gang. Ik beef over heel mijn lijf. En dan een soort verlossing: de chemo sloeg aan. Er zijn geen nieuwe letsels (zachter woord dan tumoren); er zijn er ook geen helemaal weg. Het letsel in de darm is wel bijna onzichtbaar geworden. Dat is goed. Het is nog onduidelijk of er voldoende goed leverweefsel is om al aan het opereren te gaan. Een MRI scan moet daarover duidelijkheid geven, maar het is eerder onwaarschijnlijk. Een nieuwe chemokuur zal dan worden gestart. Niet dezelfde als de 'gewone' die ik tot nu toe kreeg. Zwaarder. Misselijkheid zal mijn deel zijn. Haaruitval behoorlijk waarschijnlijk. Een nieuwe chemokuur had ik verwacht. Het is nog steeds 'eerstelijns-chemo', wat wil zeggen dat ze nog geen andere soort moeten aanspreken omdat de ene niet werkt. Dat is ook goed nieuws. Dit geeft moed. Ik ben blij. Ik duw de onzekerheid over (ooit) een operatie nog aan de kant. Manlief blijft redelijk stoïcijns, terwijl ik mijn vreugde van de daken wil schreeuwen. Ik zou mijn vrienden nu allemaal bij me willen hebben en een glas drinken. Vrolijk zijn. Feesten. Ik hou het nog te goed, zodra ik thuis kom.

De nacht is lang. Ik pieker veel. Ik denk aan het ogenblik dat mijn haar uitvalt. Hoe ik voorbij de eerste spiegel moet lopen. Sjaaltjes vind ik oké. Ik maak er een nieuw accessoire van. Maar die eerste spiegel. De eerste confrontatie. Ik zie het nu al wat, want ik ben veel haren verloren de laatste week. Ik moet dringend een nieuw kapsel. Hopelijk kan ik hier snel weg. Naar huis. Naar mijn lieve gezin. Naar mijn vrienden en familie. Feesten. Blij zijn. Gelukkig zijn. En naar de kapper gaan. Me voorbereiden. Vandaag raak ik er stilaan klaar voor. Mijn moed groeit. Zelfs de goesting om er terug tegenaan te gaan. Tijd dus om plannen te maken voor het weekend. Ik zal buiten mogen, naar de stad, weg van het ziekenhuis. Al dan niet naar huis. Let's go!

Knusteloogst - voor en na

Het was een goede dag gisteren. Veel energie, veel goede moed, veel knutselkriebels. 

Tijd om het resultaat te laten zien.

Voor:

The making of:

Het resultaat:

Het rode blik heeft nog een afwerkingsrandje nodig. In mijn collectie hier kon ik het ideale randje niet vinden. Ik denk aan een folie of masking tape met kanten look. Daar moet ik nog even over denken.

Energiek bezoek

Hummeltje zorgde voor een over - energiek moment gisterenmiddag. Heerlijk om hem bezig te zien. Elke automaat is aan een onderzoek onderworpen en de roltrap werd grondig getest. Mams wilde geen moment missen, en 'holde' met haar medicatiepaal van hot naar her. Gevolg: vandaag geveld in bed, terwijl ik  wilde beginnen aan mijn volgende knutselactiviteit. Maar voor bezoek van mijn twee mannen offer ik graag een dagje op. 

Er moest maar eens iets uit komen... 

(Kwaliteit van de foto is niet zo best. Ik was te lui om dichterbij te komen en moest teveel in zoemen) 

Deze blikken dozen gaan bekleed worden ...

... met deze folietjes. De zwarte rol zou krijtbordfolie moeten zijn. Daarmee gaan de etiketjes gemaakt worden. 

Voor degenen die denken dat ik niet goed kan tellen, er zijn nog theeblikjes in aantocht die ik ook wil versieren. En misschien ook de binnenkant van kastjes en lades en zo. Ik ga nog folie tekort hebben ...

Lege me-time

Wat een vreemde dag vandaag. Ik stond op met het gevoel dat ik lekker op mezelf wilde zijn - en dat deed ik ook - maar nu lijk ik zo leeg. Ik ben ook bijzonder moe. Misschien een gevolg van het wonderpilletje dat me 's nachts doet slapen, maar dat lijkt me toch niet de bedoeling?

Mijn me-time bestond uit een heerlijk badje, tussen het verwisselen van twee grippen door - dat is het dingetje waarmee infuses aan mijn katheter gekoppeld worden. Terwijl de verplegers aan mijn bed en lichaam prutsen, kijk ik altijd naar deze vrolijke vlagjes:

Ik mag nog steeds eten (jippie) en kon dus met een rond buikje een uitstap maken naar het winkeltje en het in mijn ogen ongezellige cafetaria. Maar kijk, met een theetje, koekjes en een woonboekje kan er toch iets gezelligs in gezien worden. 

In de bib (jawel, ook dat is hier voorzien) haalde ik nog wat extra woonboekjes. En daarin vond ik de perfecte oplossing voor een uniek kaptafeltje in onze nieuwe slaapkamer. Gemaakt van een schildersezel, ikea lades en een spiegel. Dat moet toch lukken?

Ikea lezen doet ikea kopen, dus ik heb nog snel een boodschappenlijstje opgemaakt. Het werd zoals gewoonlijk langer dan gedacht. Ik had gehoopt dat het me blij zou maken, maar ik kreeg vooral het gevoel dat ik hier buiten wilde. Naar een winkel, bijna eender welke. Of Leuven city, nog beter. Ik ben in mijn bed gekropen, en er niet meer uit gekomen. Gelukkig was er nog dat telefoontje met manlief en met Hummeltje. Tien minuten een woordenwaterval van het schattigste stemmetje van het land. De dag werd nog even heerlijk. 

Zonnestraal

Gisteren was een dag vol zonnestraaltjes. Eindelijk weer écht eten gegeten (héérlijk is dat), Hummeltje met mijn papa op bezoek, en vooruitzicht op meer leuke bezoekjes. En ik heb nog eens écht goed kunnen slapen. Dat was zo'n twee weken geleden. Met dank aan een wonderpilletje, waar ik dan uiteindelijk toch maar aan toegegeven heb. Vandaag heb ik de zonnestraaltjes verlengd met een manicure-sessie en een zomers kleedje. Het voelt goed zo, al had ik dit natuurlijk liever van thuis uit geschreven. Maar kom, laten we genieten van wat er is. 

Centjes steken in de 'aumamaat'. 

Let op het prachtige t-shirt dat ik kreeg van een lieve mede-blogster.

'Kom maar mee, eendjes!'

'B.. zitten'. En zo gebeurde...

Met dank aan de schoonheidsspecialiste van het ziekenhuis, en mijn hoopjes-ring (espoo.be).

Bezig

Ik begin me aardig te settelen hier in het ziekenhuis. En ja, het lukt me om me bezig te houden. Aan de vijver zitten ontspant lekker, haken geeft me het gevoel dat ik toch een van mijn projectjes (een plaid voor onze 'nieuwe' bovenverdieping) kan starten, ik wandel in en rond het ziekenhuis, snuister op het net, koop de magazineshop leeg en verslind domme en minder domme tijdschriften, neem een kijkje in de bib, staar likkebaardend naar de take-away shop  (belegde broodjes, pastaslaatje, mmmm) en ontvang veel bezoek. 

Met mijn paal en bezoek genieten aan de ziekenhuistuin.

Alle grote dingen beginnen met iets klein. Een eerste lapje van een plaid in wording.

Toch is het niet echt léven, vind ik. Ik mis zoveel gewone dingen. Aan en tafel zitten, naar de tuin kijken, naaien, muziek maken, praten met mijn lieve mannen, spelen met Hummeltje, een badje nemen, Hummeltje aankleden, op restaurant gaan, een terrasje doen, ... Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar het zou me zo blij  maken. Maar ik ga niet meer teveel treuren. Ik mag weer eten! Daar droomde ik vannacht nog van en nu mag het weer! Nog niet veel, nog geen pasta met roomsaus, maar wel vast voedsel. Dat lijkt een eeuwigheid geleden. Ik ga dus genieten vandaag. 

Zie hier het eerste vaste voedsel sinds lange lange tijd. Méér en beter dan ik had kunnen denken. En het hééft gesmaakt!

En deze foto kan ik niet laten. Iedere keer ik in de lift kom (en dat is vaak), vind ik de woordspeling leuk... Schindler's lift. Doet toch onherroepelijk aan iets anders denken.

Snuistertijd

Ik heb tijd. Veel tijd.Ik kan heerlijk snuffelen in boekjes en op websites. En dan kom ik weer zoveel leuke dingen tegen die ik in ons huis graag zou zien. Een greep uit de laatste vondsten.

Eetset voor kinderen. Gemaakt van bamboe.(rewind design)

salontafel/magazinehouder/wijnrek (rewind design)

Stoel Woodie. Gemaakt van hout en linnen (Netty de Groot)

To eat or not to eat?

Tijd voor een update, na een batterij echo's, foto's en scans. Mijn verblijf heeft hier op een paar dagen tijd een heel andere invulling gekregen. Waar ik oorspronkelijk kwam om te bekomen (lees 'bij-eten'), mag ik nu helemaal niet eten. Ik krijg wel voeding via infuus, en mag sinds vanavond een fortimel-achtig drankje naar binnen werken (niet te vreten/drinken!). Oorzaak? Een forse galblaasontsteking. Bij de normale mens wordt de galblaas er dan meteen uitgehaald, maar dat is in mijn geval niet zo aangewezen. Behandelen is dus de boodschap, met antibiotica en een vastenkuur. Intussen bestaat een risico op een perforatie, dus ik moet nauwgezet en lange tijd (men spreekt van 7  tot 10 dagen) opgevolgd worden. Ik was eigenlijk net goed aan't eten en genieten. Ik kon rechtstaan, rondlopen, twix eten, zelfs met Hummeltje ravotten en ik keek uit naar een groot bord spaghetti. Maar de scan dacht daar anders over. Vasten dus, en enkel nog spaghetti voor mijn lieve buurvrouw. En dat nu ik nét ook nog eens chocola kon eten, wegens eindelijk geen opstopping. Toeme toch! Ik zie bijna de borden pasta en repen twix rond me vliegen. Dat wordt dus mijn volgende doel: het ziekenhuiseten aan de kant laten staan, en me naar het cafetaria reppen voor een lékkere maaltijd. Intussen lebber ik met tegenzin aan mijn astronautendrankje. Jakkie. 

Vertier heb ik voorlopig wel voldoende. Nu ik eens in redelijk wakkere conditie in het ziekenhuis vertoef, kan ik écht eens wat doen. Een vriendin had gezorgd voor haakwerk, en dat heb ik met plezier vandaag afgewerkt. Héérlijk! Ik heb er een hobby bij, denk ik! Nu wachten nog een vertaling op me, een aantal boekjes, flockfolie, de computer en regelmatig bezoek. Voorlopig verveel ik me dus nog niet. En er moet natuurlijk ook gerust worden, als ik die ontsteking wil bedwingen. 

Samengevat zit ik met wat gemengde gevoelens. Blij dat ik hier ben, en niet thuis met een soort tijdbom in mijn buik. Blij dat ik in staat ben een en ander te doen. Verdrietig omdat ik deze mooie dagen niet thuis bij manlief en Hummeltje kan doorbrengen. Nog verdrietiger omdat ik geen afscheid kan nemen van de lieve ome J. die ons gisterennacht heeft verlaten. En nog meer omdat ik de hand van manlief en zijn familie niet kan vastnemen. Mijn gedachten zijn thuis. Mijn lichaam blijft nog even hier.

Zucht

Zucht. De opgaande mars was van korte duur. Na mijn routinebezoekje aan het ziekenhuis gisteren, moet ik terug worden opgenomen. Het had gisteren moeten gebeuren, maar ik heb er nog net een dagje bij kunnen pitsen, om de verjaardag van Hummeltje vandaag nog mee te kunnen vieren. Ik ben te zwak, riskeer uitdroging, en men heeft wat schrik dat er toch een complicatie is opgetreden, waardoor mijn organen te weinig zuurstof zouden krijgen. Omdat ik waarschijnlijk bijvoeding moet krijgen, vrees ik dat de opname wel eens lang zou kunnen duren. Familiefeestje voor Hummeltje wordt uitgesteld, en ik ga mijn valiezen pakken. Nog maar eens. Ik ga er voldoende knutselmateriaal insteken, zodat ik me niet al te nutteloos voel. Pfff. Dat ik dit maar niets vind, moet ik wellicht niet meer vertellen. 

Piep

Hier ben ik weer, heel voorzichtig. Vanuit de zetel, onder een dekentje. Nog slapjes, maar herstellende. Ik proefde vandaag voor het eerst sinds de laatste zware behandeling (een week en een dag geleden) van de buitenlucht. Heerlijk! De voorbije week was zwaar. Ik zou bijna zeggen, een hel, maar ik wil er niet te ver op doorgaan. Denk aan alle gewone typische chemo-dingen, tel die samen op en doe er een saus van pijn in de rechter onderbuik overheen. Dat moet het ongeveer geweest zijn. Mijn moed was ik kwijt. Die zat ergens gekleefd onder mijn schoenen. Maar mijn schoenen bleven ongebruikt op de kamer staan. Maar goed. Laten we het daar niet meer over hebben. Ik lééf weer. Hummeltje is sinds gisteren weer thuis. Wat een enthousiasme! Hij had duizenden kusjes nodig, en knuffels, voor hij wilde slapen. Ik gaf ze met heel veel plezier! Vanmorgen stond zijn mond niet stil. Wat praat hij toch weer ongelooflijk goed! Dan kan ik weer zeggen: ik leef. Ik geniet. Stilletjes nog. Namiddag krijg ik een inzinking. Dan zak ik weg in de zetel, in een diepe slaap, en word ik weer helemaal als een zombie wakker. Dan moet ik een reden vinden om op te staan, toch iets te doen, en dan krabbel ik weer overeind. Klaar om Hummeltje en manlief in mijn armen te sluiten.

Ik moet even zeggen dat ik ben komen piepen met dank aan heel veel lieve berichten en attenties. Om maar enkele op te noemen, zonder al de andere tekort te willen doen: een onopvallend berichtje op facebook om moed in te spreken, een gedichtje in mijn mailbox, lieve buurvrouwen die altijd klaarstaan, verzorgd worden door mansuperlief en een cadeautje ontvangen van een volgster van mijn blog. Niet zomaar een cadeautje. Iets op mijn lijf geschreven. Iets hartverwarmends. Iets dat me uit de zetel heeft getrokken.

Dank jullie allemaal! Ik stuur jullie mijn eerste kleine glimlach. 

En omdat ik het niet kan laten... Ik kan niet zoveel, dus de computer en tinternet zijn momenteel goede vrienden van me. En waar vind je me dan? Inderdaad. Op woonsites, knutselsites en dat soort dingen. En daar kwam ik dit tegen:

kast oud-nieuw (Rewind Design)

Ik ben verliefd! Op deze kast. Ook een teken dat het beter met me gaat?

Er zijn zo van die mensen

Op zo'n dagen (zie post hieronder), wanneer je tolerantiegrens door jezelf al danig op de proef wordt gesteld, kom je ook nog eens deze mensen tegen:

- de secretaresse van de echo-afdeling, die zuchtend, roepend, tierend en met de deuren slaand moest laten weten dat er veel te veel patiënten opstonden, dat dit niet kon, dat ze zo niet kon werken, en dat ze ook nog eens allemaal dringend waren - hetgeen toch niet kan... Dit allemaal ten overstaan van de op hun echo wachtende mensen. Niet toevallig ikzelf, die met een bang hart moest afwachten of er nu ook niet een tumor in mijn been zat (gelukkig niet!), en vervolgens een kwartier later op de operatietafel werd verwacht. Maar het leven van een secretaresse is ook zwaar, ik geloof het best...

- mijn overbuur-patiënt die het nodig vond om woensdagmiddag haar hele kempische familie op koffieklets te vragen in haar kamer, met de deur open omdat anders niet iedereen binnen kon. Volume was hetzelfde als deze bij de wekelijkse vlaai bij de dove bomma. Intussen moet ik zelf bekennen dat ik dezelfde avond mijn bezoek met een overenthousiast hummeltje de gang in stuurde. 1-1 dus voor (een overigens vrolijke) overbuur en ikzelf.

- een schreeuwende geriatische patiënt, die op de afdeling naast ons al 4 nachten, élke nacht, en élk uur iedereen wakker schreeuwt, met onophoudelijke en steeds dezelfde kreten. Ik word er knettergek van! Schijnbaar kunnen ze er niets tegen beginnen, want het is al 4 nachten nét hetzelfde. Ze moeten toch iets kunnen doen? Zijn deur dichtdoen, zou al kunnen helpen. Of de deur van de afdeling? (hij schreeuwt toch hard genoeg om ons in geval van brand tijdig te kunnen verwittigen). Jeetje. Ik word hier bloednerveus van.

Maar goed. Inmiddels zijn we 3 frustraties, en hopelijk straks 2 pijnpompen lichter, en schijnt er weer licht aan het einde van de tunnel. Nu nog even afwachten of de koorts van vannacht is gezakt. Anders mag ik nog wat nachten doorbrengen bij mijn schreeuwende oude vriend... 

Pest

Ik heb er even helemaal de pest in...

Ontnuchtering

Ik zou nog zoveel kunnen schrijven over onze fantastische vakantie. En dat ga ik ook nog doen. Maar nu even niet. De ontnuchtering vanavond was groot. Na een super gezinsweek ons Hummeltje weer moeten achterlaten... het deed pijn. Het doet pijn. Hier in mijn ziekenhuiskamer probeer ik mijn gedachten te verzetten en stilaan toe te leven naar de zware behandeling van morgen. De foto's van onze vakantie bekijk ik wel, en dan word ik even vrolijk. En soms terug verdrietig. Ze bewerken en becommentariëren, is dus voor later. Als ik weer boven water ben. Maar met deze foto's wil ik niet wachten. Omdat ik er blij van word.

Turen naar de Loire

Een plas en steentjes = weer een gelukkig Hummeltje

(Er zijn ook tedere foto's van ons drietjes, maar omdat Hummeltje er te herkenbaar op is, kan ik ze hier niet plaatsen. Maar denk gewoon aan mams en paps, beiden hand in hand met Hummeltje, kuierend langs de Loire in de zon. Of wij drietjes aan de terrastafel, lachend. Of wij tweetjes trots kijkend naar een fietsend Hummeltje. Laat 

je fantasie maar haar gang gaan.)