Londen

modernisering

King's cross station

Ik hou van citytrippen. Ik hou ook gewoon erg veel van steden. Maar ik ben er nog niet uit of ik er ook graag zou wonen . In de rand wel, denk ik, en ik droom er wel eens over. Maar voorlopig blijft het bij er rondhangen, en dat vind ik keer op keer heerlijk. Ik ga niet op in details, dat niet. Ik snuif sfeer op. Ik vang kleuren en geuren. Ik kijk naar de mensen en probeer verhalen achter hen te zoeken. Ik kan me verbazen over vele clichés die een stad biedt, maar er zijn zoveel meer unieke plekjes en belevenissen. 

Het is inmiddels al van januari geleden dat ik met twee vriendinnen naar Londen trok. Voor het eerst zonder manlief en Hummeltje. En ik heb er wonderwel van genoten!  

Op vakantie hou ik een schriftje bij waar ik mijn indrukken in noteer. Ik probeer ook om die indrukken in een foto te vangen. Niet altijd even eenvoudig in het grijze en koude Londen. En ook de reisgenoten moeten wat geduld hebben, wanneer ik een zoveelste kiekje wil schieten. Maar achteraf ben ik blij met de herinnering. Alsof ik de geuren en kleuren kan vasthouden.  

In Londen, stelde ik het volgende vast:

* Ik dacht dat in Kopenhagen (citytrip in oktober 2014 - moet ook nog eens geblogd worden) een welbepaalde mode floreerde (en mooi!), maar deze zag ik in Londen ook terug. Misschien bestaat er soort van grootstedelijke mode?

* De donkerharige mannen met helblauwe ogen die ik zo'n 15 jaar geleden veel in Londen zag, zijn mysterieus verdwenen. Het maatpak en ietwat vrouwelijke mannen deden hun intrede. Maar ook de baard is hip in Londen. Blijkbaar een vrij universeel gegeven. Mij hoor je niet klagen ... 

* Ik kan in Londen geen structuur terugvinden. Ik kan dat eigenlijk nergens, maar hier was het erg opvallend. De metrokaart kregen we gelukkig wel onder de knie, maar op de torenhoge roltrappen, voelde ik me dan weer niet op mijn gemak.

* De wisseling van de wacht is even indrukwekkend als toeristisch. Ik ben er niet helemaal uit of ik het nu wat vond of niet. De vriendelijke politieman- en vrouw maakten veel goed.

concentratie 

   na 5 minuten ... zelfde blik ... zelfde concentratie? 

focus

focus

* Ook de cliché-gebouwen vind ik niet het meest indrukwekkend. En toch ... 

St Paul's Cathedral

   

                           

the Big Ben recht 

the Big Ben schuin enne . 9/11? 

Downing Street - best niet bezichtigen tijdens de London Marathon ... 

skyline in de schemering

Winchester Abbey

Als je niet binnen mag, pik je een concertje mee langs het raam.
Tot ze het beet hebben ... 

* Ik heb een voorliefde voor 'in opbouw zijnde' buurten. Lees: verloederde buurten, die stilaan worden ingepalmd door hippe, jonge, creatieve lui. Mijn reisgenoten deelden deze mening niet. Misschien is dat wel een vreemd kantje van me. 

* Elke plek - hoe lelijk ook - heeft iets moois. 

vuilbak met boempotje in een metrostation

shoppingcentre nabij ons jeugdhotel

* Ik hou van het multiculturele stadsleven. Dat mis ik in ons boerendorp. Culturen die zich vermengen. Mensen die elkaar in alle facetten leren kennen. 

* Jeugdhotels zijn fantastisch! Daar word je pas vrolijk van. Wij verbleven in 'Generator hostel', een hip, basic hotel met een leuke ontbijthoek, bar, en soort van filmzaal. Je kan er zonder problemen in je pyjama door de gangen flaneren. Probeer dat maar eens in een vijfsterrenhotel!

lonely sock

En ... wat funfoto's

gsm in al zijn facetten 

St James park 

Opgelet voor overvliegend gevogelte!

binnenturen in Buckingham Palace? Bijna gelukt!

waarom je soms beter niet te moedig bent

Het is niet helemaal gelopen zoals gehoopt. De voorbije chemo kreeg ik niet verteerd. Resultaat: volledige uitdroging en opname in het ziekenhuis. Gelukkig, zou ik bijna zeggen, want ik kon het thuis echt niet meer. Mijn koppigheid heeft er trouwens voor gezorgd dat ik nog veel te lang heb geprobeerd om er in mijn vertrouwde omgeving bovenop te komen. Nu wordt me gezegd dat één dag diarree, niet kunnen eten en moeilijk kunnen drinken, voldoende zijn om uit te drogen. Ik hield het zes dagen vol. Moedig zijn, is soms niet de beste keuze.

Als ik de verplegers mag geloven, gaan de liters vocht die nu mijn lichaam worden ingepompt, me snel doen opkikkeren. Ik kan me een goed gevoel haast niet meer indenken, dus je kan je voorstellen dat ik naar die opkikker uitkijk. Intussen hijst manlief thuis alle zeilen om het schip op koers te houden. En hij doet dat goed. Mama's aan de schoolpoort lieten me weten dat Hummeltje vrolijk naar school huppelde. Meer moet dat niet zijn. De gerustheid dat het thuis 'bolt', dat ik hier geholpen word, en dat er een dag komt dat ik me weer beter voel. 

Alleen met z'n twee

Hummeltje en ik waren enkele dagen alleen met zijn twee. En ook weer niet, want ik had gezorgd voor vriendinnen en familie rond ons, soms. Een ideaal moment om dingen te doen, die anders niet mogen. Bij mij in bed slapen, wat langer opblijven, niet zo gezond eten als anders (lees: er helemaal niét op letten), veeeeel buiten spelen, veeeel binnen spelen, en jammer genoeg ook veel wassen, haren wassen, opnieuw wassen, kleren in de diepvriezer steken, bedden verversen, want net deze dagen besloten wat luizen om in Hummeltje zijn haren te logeren. Wat een nest zeg!

Niettemin gingen we - na de behandeling - zwemmen, naar een live koers kijken en naar de technopolis. Hummeltje leerde om zich al trappelend (met zijn bandjes) boven te houden in de rustige waterbaan. Hij durfde volledig onder water te gaan. Hij overgoot het binnenzwembad met zoveel vrolijkheid dat de zon er almaar leek te schijnen. Hij bestelde nadien rustig en beheerst een kinderspaghetti en at die even flink op. Hij zette zich nadien bij een klein peutertje en leerde hem hoe een speeltje werkte. Hij was zo flink dat ik voor het eerst in het openbaar gecomplimenteerd werd voor onze flinke en rustige zoon. Waw! 

In technopolis was de beheersing ver te zoeken, maar die lach! Die was er zolang we hem lieten begaan.  Hij dartelde rond tussen de proefjes, water, dansende skeletten, autoracebanen, ballenbanen en sprong haast letterlijk van de ene opstelling vrolijk naar de andere. Hij activeerde de toestellen, zoals Victor (uit Kaatje) zijn scanner activeert, en was verbaasd over alles dat hij zag. Van leren en logica was geen sprake, maar wie maalt nu daarom? Zo een speeltuin kon hij niet eens dromen! Resultaat: paps zal meteen een nieuwe datum mogen boeken voor deze speelpret. Ook helemaal tegen onze gewoonten in, kreeg hij iets uit het museumwinkeltje, en ik beken: het was uit pure nostalgie. Wie van jullie kent het nog? En de naam? 

  

                        

en ... PLOP!

Manlief komt morgen weer thuis. Natuurlijk hebben we hem gemist, maar evenzeer hebben we genoten van de tijd met ons twee. En van het idee dat manlief in de Schotse hooglanden ook kon uitwaaien. Geluk delen is mooi, al ben je even niet samen. 

Dit was nog maar het begin!